وضعیت اسفناک زندان فشافویه: بحران آب ۱۵ هزار زندانی
قانون انتقال زندان‌ها و مراکز اقدامات تامینی و تربیتی به خارج از شهرها اول بار در سال ۱۳۸۰ به تصویب مجلس ششم و شورای نگهبان رسید اما چندان به آن توجه نشد و زندان ها کماکان مهمان شهر ها باقی ماندند. به همین علت در برنامه ششم توسعه نیز طی ماده ای مجدداً بر اجرای این قانون تاکید شد و دولت و قوه قضاییه موظف شدند ۲۰ زندان که در مراکز استان‌ها قرار دارند را بفروشند و به بیرون شهرها انتقال دهند.
همین تعلل در اجرای این قانون و بالا رفتن جمعیت زندانیان باعث شد سازمان زندان‌ها در سال ۸۸ برای جبران، بودجه‌ای را برای ساخت بزرگ‌ترین زندان کشور و حتی خاورمیانه اختصاص دهد. کمبود فضای زندان در شهر تهران و افزایش تعداد زندانیان، زندان فشافویه یا ندامتگاه بزرگ را خیلی زودتر از آنکه آماده پذیرش زندانی باشد پر از زندانی کرد. ابتدا فاز اول و کم‌کم فازهای بعدی پذیرای زندانیان مواد مخدر و سرقت شد به طوری که تقریباً به غیر از بخش‌هایی از زندان اوین، زندانیان دیگر زندان‌های شهر تهران به این زندان انتقال یافتند؛ غافل از اینکه امکانات زیرساختی محوطه ۱۱۰ هکتاری این زندان، گنجایش پذیرش این همه زندانی را داشته باشد.
یکی از مشکلات عمده این ندامتگاه، آب شرب آن است. در چند سال گذشته آب شرب این زندان بسیار بد کیفیت بوده و همان آب بد کیفیت هم در برخی ساعات در دسترس زندانیان قرار می‌گرفته است. کیفیت این آب در چند ماه گذشته نیز بدتر شده به نحوی گفته می‌شود قابل نوشیدن نیست. به گفته خانواده‌های برخی از زندانیان چند ماهی است که این زندان ۱۵ هزار نفری آب شرب مناسب ندارد و زندانیان مجبورند آب خوردن را از بوفه زندان تهیه کنند. در چنین شرایطی گفته می‌شود که هر بطری آب آشامیدنی با قیمت بالای ۱۰ هزار تومان بین زندانیان خرید و فروش می‌شود.
